Veranderen van Job

Een tijdje geleden ben ik veranderd van job. En omdat dit geen gemakkelijke periode in iemands leven is wil ik graag mijn ervaring nu met jullie delen. Zie het als een getuigenis die ook voor u wel eens interessant zou kunnen zijn zeker als je wil veranderen van werk of het ooit van plan bent.

Redenen om te veranderen van job

Was het de sector die beu was, was het de bedrijfscultuur of was het de job-inhoud en alle taken die er bij hoorden. Was het de jarenlange achteruitgang van het bedrijf, het vele verloop van personeel, het niet vervangen van weggelopen of ontslagen personeel, het niet innoveren of was ikzelf in een gedemotiveerde spiraal terecht gekomen? Lag het aan mij? Was het omdat ik al altijd tegen mijzelf zij dat ik dit nooit zou volhouden tot mijn pensioen. Of was het gewoon simpelweg het idee van het gaan werken voor een firma of baas? Volgens mij was het alles samen die mij deed beslissen om van job te veranderen.

Pogingen om te veranderen van job

Voor meer dan 10 jaar lang heb ik dezelfde job gedaan met ups en downs waar ook heel wat prachtige momenten in zaten. Eerder in die 10 jaar had ik al menige pogingen ondergaan om te veranderen van job. Maar wat wilde ik dan juist gaan doen? Eén ding was zeker het was meer dan tijd voor verandering. Maar hoe ging ik dit doen. Het was immers mijn eerste job, en ik heb er bijna niet moeten voor solliciteren. Ik wist dus niet wat een andere job allemaal te weeg zou brengen.

Na een aantal sollicitaties verspreid over heel wat jaren binnen dezelfde sector en 1 net een beetje buiten de sector maar meer aanleunend met mijn opleiding kreeg ik een spontaan telefoontje van een ver familielid die in dezelfde sector werkt. Ze waren aan het uitbreiden en zochten mensen met dezelfde skills als ik had. Dit verwonderde mij. Uitbreiden?! In het bedrijf waar ik zat was er bijna geen werk meer. Hoe kon dat?! Ik trok mijn stoute schoenen aan en telefoneerde terug om eens een kijkje te nemen in dit ander bedrijf en was aangenaam verrast, beter loon, extra legale voordelen.... Ik was overtuigd. De tweede maal dat we afspraken heb ik direct getekend om er te gaan werken.


Vertellen aan de ex-werkgever en collega's

Het was een grote stap, maar tot mijn verwondering was ik niet zenuwachtig. Ik was euforisch, een kleine overwinning voor mezelf. Ik had dit immers als jaren willen doen. Tot mijn verbazing ik geen schuldgevoel tegenover mijn oude werkgever en ex- collega's. Iets waar ik enorm bang voor was, schuldgevoel. Ik liet immers iedereen in de steek of dat dacht ik toch. Toch denk ik nog vaak aan mijn oud-collega's maar zonder schuldgevoel. Het was immers niet mijn schuld nog hun schuld dat het bedrijf niet groeide en er geen vooruitgang te bespeuren was.

Na het tekenen van het contract wilde ik dit zo rap mogelijk aan mijn oude werkgever mijn ex-collega's officieel mededelen. Toen ik mijn ontslagbrief aan het maken was werd ik enorm zenuwachtig maar het kwam goed. De volgende ochtend wilde ik mijn brief natuurlijk zo rap mogelijk afgeven maar mijn werkgever kwam maar 's avonds laat op kantoor. Dus ik wachtte de hele dag in spanning af. Eens ik in zijn kantoor de brief overhandigde, met een klein hartje, viel er wat stress weg. Daarna vertelde ik het aan mijn ex-collega's. Sommige hadden al een vermoeden anderen totaal niet.


Opzegperiode

Tijdens deze periode dient er natuurlijk heel wat verzamelde kennis van de voorbije jaren overgedragen worden aan een aantal collega's. Zo diende ook wat opleiding gegeven worden aan bepaalde personen. Sommige waren er niet zo happig op want het was nog iets bovenop hun takenpakket. Maar ik heb naar mijn menig altijd correct gehandeld en zou dit nu ook doen. Ik zou immers ook heel wat voor mijzelf kunnen hebben houden maar heb niet gedaan. Er zou geen vertrouwen meer zijn en ikzelf zou er mij niet goed bij voelen. Ik wilde de firma immers met een goed gevoel kunnen verlaten.

Twijfels. Overal twijfels. Terwijl je in uw opzegperiode zit komen er ook overal twijfels naar boven. Zal ik de taken op mijn nieuwe werk aan kunnen. Zal ik het werk leuk vinden. Zal het mij liggen? Zullen de collega's mij aanvaarden. Werken ze samen of is het ieder voor zich. Zal ik mij moeten bijscholen. Zal ik nog mogen doen waar ik goed in ben? Zal ik een aangename werkgever hebben. Hoe zit de bedrijfsstructuur en cultuur in elkaar. Welke werkdruk en stress zal er heersen. Over al deze dingen heb ik wakker gelegen om achteraf tot de constatatie te komen dat het niet helpt om hierover te piekeren. Het proces is immers in gang gezet en je zal er hoe dan ook gaan werken. Dus we zullen wel zien... is de juiste ingesteldheid. Indien het me niet lag kon ik nog altijd verder gaan solliciteren. Ik zat ook nog altijd met de twijfels of het wel mijn job-inhoud was of het bedrijf waarvoor ik veranderd. Dit kun je dus niet weten als je veranderd van werkgever binnen dezelfde sector. Zeker niet als het uw eerste job was.

De laatste dag van de opzegperiode

Daar is ie dan die langverwachte laatste dag. Het was de uren en minuten aftellen. Eindelijk dat laatste uur, die laatste minuten. Het afscheid viel best mee. Mijn werkgever en collega's vonden het spijtig maar er was geen wrok, zelfs niet omdat ik ging gaan werken in een concurrerend bedrijf. Net alsof ze mij verstonden en hetzelfde zouden gedaan hebben in mijn plaats. Ik nam afscheid, deed de deur van mijn auto open stapte in, deed de deur dicht en startte de auto. Een finale punt, veel stress viel van mij af. Even dacht ik niet meer aan werken of het werk. De volgende dag was het begin van een nieuwe periode in mijn leven. Twijfels over het nieuwe werk bleven maar volgens mij strikt normaal. Er zat dan ook een vakantieperiode tussen en ik had dus tijd genoeg om over alles na te denken maar ook alles achter mij te laten. Indien ik het weekend erachter direct zou begonnen zijn zou ik geen tijd gekregen hebben om over alles na te denken.

De eerste werkdag

De vakantieperiode is over. De laatste dag vakantie, mijn zinnen proberen te verzetten, nog even niet denken aan werken.

Maandag, eerst een rondleiding bij mijn nieuwe collega's en plaatsen binnen het bedrijf. En daar was dan mijn plaats binnen het bedrijf. De computer start op en daar staan al een aantal vertrouwde programma's waarmee ik al heb gewerkt. Nu nog de job-inhoud proberen te ontdekken met al meteen een eerste opdracht van mijn overste. Dit bedrijf heeft dan ook wat meer structuur binnen het personeel zelf daar het bedrijf pakken groter is. De gedachte hierbij was enerzijds waarschijnlijk minder groot takenpakket voor mij maar dan wel minder vrijheid ik hoe de dingen dienen aangepakt te worden. Waar ik vroeger vrijer in was was nu wat meer vastgelegd met regeltjes. Voor mij was dit goed want vroeger was het zelf zoeken naar oplossingen in zake structuur of hoe dingen dienen aangepakt te worden daar ik aangewezen was op mijzelf. Nu kon ik bij mijn collega's te rade gaan voor oplossingen.

Ervaring na 3 maanden in het nieuwe bedrijf

Na een aantal maanden in het nieuwe bedrijf gewerkt te hebben heb ik tot mijn inziens voor mijzelf een stap vooruitgang geboekt. Veel nieuwe dingen geleerd, die zeker beter zijn. Een aantal dingen zou ik persoonlijk anders doen maar dit komt door de werkervaring op mijn vorig werk maar ik kan er mee leven. Het komt het bedrijf immers ten goede als we de procedures volgen. Bepaalde ex-collega's ging ik missen maar eerlijk is eerlijk, er zijn maar weinig momenten waarop ik aan mijn vorig werk denk. En dit is een goed teken. Indien ik heimwee zou krijgen naar mijn vorig werk zou het een verkeerde beslissing geweest zijn om te veranderen van werk. Waar ik vroeger meer vrijheid in had is mij nu wat afgenomen maar ik mis het niet, want ik wist vaak niet hoe ik het moest aanpakken. Dus over die dingen dien ik dan ook niet meer te piekeren zelfs niet in mijn vrije uren. De druk ligt met momenten wat hoger maar dit is naar mijn persoonlijke mening nog altijd beter dan te staan draaien met mijn vingers. Ik weet dat er mensen zijn die hier anders over denken maar hierin is het elk voor zich. Een aantal collega's ken ik ondertussen al een beetje, andere collega's dien ik nog te leren kennen. Wat zeker niet mag ontbreken is dat de persoonlijke omgeving zoals vrienden en familieleden uw wel dienen te ondersteunen tijdens deze zware periodes. Daarom zou ik dan ook deze mensen willen bedanken voor hun begrip en medeleven.

Conclusie

Als ik nu, na een half jaar, terugkijk dit alles ben ik blij dat ik dit heb gedaan. Ik weet nu dat het niet lag aan de sector zelf waarin in ben tewerkgesteld. De verandering van werkomgeving was nodig om mij terug goed te voelen. De verandering was goed, daar ik er op vooruit ben gegaan, zowel persoonlijk, werkgerelateerd als verloning. Ik weet niet wat het ging worden indien ik geen vooruitgang ging ondervinden maar die woelige periode was de moeite waard om te doorworstelen.

Heb jij ook ervaringen opgedaan bij het veranderen van werk laat het ons dan weten en laat een bericht na onderaan bij de commentaren. Voor de mensen die nu op zoek zijn naar ander werk of in hun opzegtermijn zitten. Verandering kan een mens goed doen.

Wij zijn gemaakt voor vakantie

Wetenschappelijk bewezen: 'Wij zijn gemaakt om te luieren in plaats van te gaan werken'.

Valt het u moeilijk om deze eerste week van september op een hogere versnelling over te schakelen en heeft u heimwee naar het meer ontspannen ritme van de vakantie? Ziet u 's ochtends met lede ogen de steeds langer wordende files aan en droomt u van dat plekje in het groen met geen ander Iawaai dan de vogeltjes? Geen wonder: dat is het leven waar voor we gemaakt zijn, meldt Psychologie Magazine. Een leven zonder verplichtingen, haast en files, waar je tijd neemt voor eten, slapen en voor elkaar. Wij zijn ontworpen om blootsvoets over de steppe te rennen en in de zon te luieren. Ons werkende bestaan zoals urenlang achter de computer of in de auto zitten is op zijn zachtst onnatuurlijk te noemen. Tijd voor een pauze dus.

We zijn dus niet lui, gemakzuchtig of gewoon nostalgisch als we naar de vakantie terug verlangen. Het is gewoon de manier van leven die het best bij ons past. Neem nu onze voorkeur voor een rustig plekje in bet groen, dat bergmeertje of bet strand. Niet alleen vinden we dat mooi, we worden er ook rustig en ontspannen van. In een wetenschappelijk experiment zagen proefpersonen eerst een schokkend filmpje waardoor bloeddruk, hartslag en spierspanning toenamen. Vervolgens kregen ze een filmpje te zien met beelden van of stedelijke of natuurlijke omgevingen. Bij mensen die naar natuur scènes hadden gekeken, daalde bet stressniveau weer tot nul. Maar proefpersonen die naar stedelijke scènes hadden gekeken, bleven opgefokt. Kijken naar een natuurlijk landschap vermindert de stress al binnen de tien minuten.
Jammer maar helaas: de meesten onder ons brengen hun tijd door op industrieterreinen en in steden. Vanachter ons bureau is het vaak speuren naar een streepje blauw, en dat terwijl we, volgens omgevingspsychologen, een aangeboren behoefte hebben om uit te kunnen kijken over het landschap. We willen kunnen zien water buiten gebeurt, zodat we vijanden in de gaten kunnen houden. Als dat niet mogelijk is, kunnen we ons daardoor chronisch onrustig voelen, zonder te weten waarom.

Bovendien schreeuwen op dat kantoor zonder uitzicht e-mails, telefoontjes, faxen, printers, post, agenda's, achtergrondgeluiden en collega's de hele dag om onze aandacht. Soms zijn we zelfs een halve dag druk in de weer zonder dat we iets kunnen afmaken. De Amerikaanse psychiater Hallowel heeft onlangs een modern soort concentratiestoornis gesignaleerd: een gevolg van overbelasting van het brein door een teveel aan informatie.
Symptomen zijn: een slechte concentratie, innerlijke onrust en ongeduld. Volgens Hallowel slaat ons brein in paniek als we elke dag proberen meer informatie to verwerken dan mogelijk is.
Voor evolutionaire psychologen is het dus niet verwonderlijk dat we moeite hebben met ons moderne leven. Volgens hen is de architectuur van ons brein sedert het stenen tijdperk nauwelijks veranderd: 99% van onze geschiedenis zijn we jagers-verzamelaars geweest en pas 1 % procent van onze tijd zijn we modern. Te kort om onze hersenstructuren aan to passen. Ons brein is gemaakt voor een mens die buiten leeft, veel beweegt en in kleine gemeenschappen leeft. Van al de rest worden we gestrest en opgefokt.

Goed om weten, maar wat nu? We kunnen toch moeilijk, knapzak over de schouder, opnieuw in kleine groepjes door de steppe gaan zwerven (welke steppe trouwens)? Er dienen rekeningen betaald, afspraken nagekomen, enz. Maar als vakantie zo goed aansluit bij onze oorspronkelijke manier van leven, dan moet het toch mogelijk zijn om vaker vakantie to nemen? En dan bedoel ik niet in de vorm van meer betaald verlof of loopbaanonderbreking - ik hoor de werkgeversorganisaties al zuchten. Wel door vaker de natuur op to zoeken, bijvoorbeeld. Op zo'n fraaie september-avond gaan fietsen in plaats van televisie to kijken. Zorgen voor een dagelijkse portie daglicht. Meer groen in de omgeving. Voldoende rust. En vrienden vaker opzoeken dan ze te bellen of mailen.

10 tips voor minder stress op het werk - Hoe met stress omgaan